** واقعیتِ غربتِ یک غریب ...

با خودم فکر می کردم، کی گفته که امام رضا غریبه؟  این همه زائر، این همه مشتاق... آخه مگه می شه یه معصوم، اینقدر زائر داشته باشه و غریب باشه !!   اصلا مگه چنین چیزی ممکنه ؟؟

به هیچ وجه دوست نداشتم که با جمله ی (السَّلامُ عَلَیکَ یا غَریبَ الغُرَبا) به امام رضا سلام کنم. راستش با این جمله مشکل داشتم. این جمله رو دور از واقعیت می دونستم.

توی دل خودم با امام رضا نجوا می کردم و میگفتم: خدا رو شکر که غربت و تنهایی شما تموم شده. دیگه از غربت خبری نیست. دیگه از تنهایی خبری نیست.

تا اینکه ...

اینجا حرم امام رضاست ...  دفعه ی دومیه که میام حرم. همه با ذوق و شوق از ورودی های حرم، به سمت داخل حرم سرازیر می شن.

آدمای زیاد و مختلفی دیده میشن. یکی گریه می کنه، یکی می خنده، یکی تنها اومده. یکی با خانواده اش اومده. یکی دیگه با اردو اومده و ...

یک نفر داره اشک می ریزه و در حالیکه چشماش  به ضریح دوخته شده، بلند بلند فریاد می زنه:  یا امام رضا، من شفای مریضم رو از تو می خوام.

یکی دیگه در حالیکه زیارتنامه روی دستاش بازه و چشماش ضریح رو نشانه رفته زیر لب می گه:

یا ضامن آهو، من فقط از تو یه وام می خوام و بس. یه کاری برام می کنی که وامم جور بشه؟

یکی دیگه سرش رو به دیوار حرم تکیه داده و میگه:

ای امام رضا، حل کردن مشکل من برای شما که کاری نداره. پس چرا کاری برام نمی کنید؟

یکی دیگه به محض اینکه پاش رو می ذاره توی حرم میگه:

عجب سیستم خنک کننده ی باحالی. معلوم نیست چقدر هزینه اش شده...

یکی دیگه کنار ضریح ایستاده و به شخص کناریش می گه:

به نظرت چند متر آینه روی این در و دیوار به کار رفته؟ خدا وکیلی، آینه ها رو خیلی تمیز چسبوندن به این دیوارا ... دمشون گرم ...

یکی دیگه می گفت:

یا امام رضا، این همه راه اومدم تا حاجتم رو بگیرم. لطف کن و دست خالی منو بر نگردون.

**  در به در دنبال کسی می گشتم که بگه:

یا امام رضا، من هیچ چیزی ازتون نمی خوام. فقط اومدم پابوسیتون. فقط اومدم برای عرض ارادت. فقط اومدم بهتون بگم که من هم جز عاشقان شما هستم. فقط اومدم اسمم رو توی لیست عاشقانتون بنویسم. فقط اومدم بگم، هیچ چیزی ازتون نمی خوام، ولی اگه یه روزی خواستید حاجتم رو برآورده کنید، خودتون می دونید حاجتی ندارم جز ظهور امام زمان ...   تنها حاجتم همینه و بس...

ولی چنین کسی رو پیدا نکردم یا بهتر بگم، من ندیدم.

ناگهان یاد اولین روزی افتادم که اومدم زیارت آقا ...  یاد حرفایی افتادم که به امام رضا زدم. یاد اون لیست بلند بالای آرزوها و حاجات خودم...

از خودم خجالت کشیدم.  آخه فهمیدم که خودم هم حال و روزی بهتر از بقیه ندارم. به فکر هر کس و هر چیزی بودم به جز خود امام رضا...

تازه فهمیدم که غربت یعنی چی !!

تازه فهمیدم که چرا به شما می گن غریب ...

زیارتم رو به پایان رسوندم. از حرم که خارج می شدم، رو به گنبد طلایی حرم کردم و بلند گفتم:

(السَّلامُ عَلَیکَ یا غَریبَ الغُرَبا)

منی که فکر می کردم این جمله، با واقعیت تناسبی نداره، حالا فکر می کنم، بهترین و درست ترین سلام، همین جمله است و بس ...

یــاعـــلــــی